R14/42: The Nun Is Gettin’ High 2012 Tour (23.09.2012, Ucho, Gdynia)

Początek kalendarzowej, tegorocznej jesieni nie zachęca niestety do życia, a raczej do udzielania się pierwszych objawów depresji. Początek jesieni to również nowy sezon koncertowy, który w gdyńskim Uchu postanowiono otworzyć  mocnym uderzeniem. W niedzielny bowiem wieczór Tomasz „Titus” Pukacki wraz z młodym i utalentowanym Igorem „Iggym” Gwaderą zawitali do klubu Ucho ze swoją ekipą Przeciwpancernej Zakonnicy.

Nie mogło się obyć bez obsuwy, jednak nie przeszkodziła ona w sprawnym przebiegu koncertu. Anti Tank Nun wsparły w Gdyni dwa lokalne składy, ale tylko jeden do niego pasował. Pierwszy z suportów był pomyłką i to bardziej stylistyczną niż samą w sobie, bo to zupełnie inna sprawa. Acces Denied, bo o nim mowa, to zespół, który nie wiedzieć czemu wciąż się utrzymuje i wciąż gra. Mimo fal krytyki i powiększającej się ilości tych fanów, którzy prędzej by powiedzieli jak bardzo ich nienawidzą, aniżeli, że podoba się im ich muzyka. Ale przejdźmy do rzeczy:

Acces Denied to zespół, który stylistycznie do Anti Tank Nun nie pasował kompletnie z dwóch powodów: preferowanej stylistyki gatunkowej, czyli klasycznego, powtarzalnego do bólu heavy metalu i wokalistki, która ani nie jest pociągająca, ani specjalnie nie wyróżnia się swoim głosem. Chciałoby się wręcz powiedzieć, że dziewczyna śpiewać nie umie kompletnie, co daje się szczególnie zauważyć wtedy, kiedy sprawnie, ale zupełnie bez polotu grają „Breaking the Law” Judas Priest, który jednak powinien śpiewać mężczyzna z charyzmą i jakąś zadziornością w głosie, której wokalistka AD nie posiada. Nie potrafi ona też złapać poprawnego nawet kontaktu z publicznością, która parę razy przeleciała się pod sceną, po czym w większości znudzona wyszła na przed klub. Nie dopisało też nagłośnienie, w którym bas był kompletnie nie słyszalny, a perkusja zbyt mocno wybijała się ponad całość. Nigdy nie byłem na koncercie tego zespołu, który byłby dobry, zawsze wywołuje u mnie mieszane uczucia, na szczęście grali stosunkowo krótko i po nich rozstawili się chłopaki z gdyńskiego Psychollywood, które znacznie bardziej właśnie przystawał do zespołu Titusa i Iggy’ego.

Mieszanka hard rocka i stoner, którą reprezentuje Psychollywood zebrała większą publikę w różnym wieku, a z czasem tłum gęstniał jeszcze bardziej. Również ten pod samą sceną, przeznaczony do zmasowanych ataków poga, którego idealną puentą był zasłyszany komentarz pana po trzydziestce: „Za moich czasów pogo było mniej brutalne”. Psychollywood nie musiało też niczego udowadniać, zagrali bardzo dobry, energetyczny i mocny koncert, a przy tym przebojowy. Podczas ich występu, dopisało też brzmienie, które choć moim zdaniem było trochę za bardzo stłumione niźli by się tego oczekiwało, ale na pewno wszystkie instrumenty były odpowiednio słyszalne. Osobną sprawą jest kwestia perkusji. Tu bowiem należą się ogromne brawa dla Sebastiana Sawicza, znanego dotychczas z Broken Betty, który zastąpił poprzedniego perkusistę grupy Tomasza Wyrąbkiewicza. Idealnie wpasował się w stylistykę zespołu i po raz kolejny pokazał swoją wszechstronność i dużą sprawność.

I wreszcie pojawiła się wyczekiwana gwiazda wieczoru, czyli Anti Tank Nun. Bez zastanowienia uderzyli z grubej rury utworem „Hard, Capricious, Rowdy, Lethal”. A potem kolejne hiciory z debiutanckiej płyty: „Killer’s Feast”, „Next to Last Supper”, napisany przez Igora Gwaderę (!) „Whores, Vodka & Lasers”, następnie „It’s Good to Be Somebody (Even In Hell)”, „Devil Walks” do którego zrealizowano teledysk i inne. W ciągu półtorej godziny zagrali calutką płytę, kilka coverów i znaleźli też czas na mały jam i zaledwie dwu utworowy bis. W znakomitej formie był Titus, który grając i śpiewając, stopniowo zdejmował z siebie koszulę, by w końcu resztę koncertu zagrać z nagim torsem. Od czasu do czasu opowiadał w kilku zdaniach o kolejnych numerach, czy żartował: w pewnym momencie ktoś podsuwa mu piwo pod nos, a Titus wskazując na swoją gitarę basową mówi, że „nie może pić, bo prowadzi”. Żart jednak przestał być żartem kiedy po koncercie okazało się, że Titus już pojechał, zostawiając w klubie tylko gitarzystów i perkusistę. Osobną sprawą jest młody, utalentowany gitarzysta Igor, który na scenie czuje się jak ryba w wodzie. Wymienia się go jako maskotkę zespołu, podkreśla jego niezwykłe umiejętności i robi wokół niego szum. Tymczasem, jest to bardzo spokojny, skromny i ułożony chłopak z dużym talentem, który został doceniony przez właściwych ludzi. Śmiało można powiedzieć, że cały show kradł właśnie on, Iggy. To, co wyczyniał z gitarą to przy połączeniu z jego młodym wiekiem naprawdę jest fenomen. O ile bowiem na płycie tylko go słychać i tu sobie człowiek może na powiedzieć, że w studiu to każde cuda na kiju można zrobić, to na koncercie można było zobaczyć i usłyszeć, że chłopak naprawdę jest dobry w tym co robi, że jest już, w swoim młodym wieku, wirtuozem.

Nie mam wątpliwości, że ten koncert był walcem, mimo obecności odstającego i zdecydowanie słabszego Acces Denied. Był też zdecydowanie za krótki, bo przeleciał trochę za szybko, nie udało się bowiem namówić Przeciwpancernej Zakonnicy na jeszcze jeden bis ponad to, co założyli sobie w setliście. W kilka minut po 23 było po wszystkim, zbieranie sprzętu i ewentualnie możliwość zdobycia autografów muzyków. Jako się rzekło, Titus „spierdolił”, jak to określił mój kumpel, ale koncert i tak będzie niezapomniany. Strzałem z takich dział powinna rozpoczynać się każda jesień, a odlatujące do ciepłych krajów ptaki, już donoszą, że na wiosnę zostanie oddany drugi strzał. Oby i tym razem – w dziesiątkę.