Po wydaniu "Train of Thought", który wyszedł w ekspresowym tempie po podwójnym "Six Degres Of Inner Turbulence" panowie z Dream Theater nie kazali długo czekać na swój kolejny album, bo "Octavarium" pojawił się równie szybko, bo już w dwa lata od poprzednika. Obchodzący w tym roku swoje piętnastolecie "Octavarium" to jeden z tych krążków, który przez jednych jest umieszczany w ścisłej czołówce najlepszych krążków formacji, a przez innych za ten, który wskazywał już wypalenie formuły tego zespołu i za pierwszą oznakę tego słabszego okresu, ostatecznie przypieczętowanego odejściem Mike'a Portnoya i okresem następującym po nim. Nie trzeba być Sherlockiem Holmesem, żeby wywnioskować, że należę do tej grupy osób uważającej, że "Octavarium" to album niemal doskonały, choć mimo ogromnego sentymentu, nie należącego do moich ulubionych. W tych "LUminiscencjach" przyjrzymy się właśnie ósmemu albumowi Dreamów i spróbujemy odpowiedzieć sobie na pytanie, jak dziś, po piętnastu latach od premiery wypada ten wielopłaszczyznowy metakoncept...
Niebieskoskóry Chiss, imperialny Wielki Admirał Thrawn bez cienia wątpliwości należy do grupy najbardziej lubianych czarnych charakterów ze świata Gwiezdnych Wojen. Postać, która po raz pierwszy pojawiła się na kartach powieści Dziedzic Imperium Timothy'ego Zahna, będącej faktycznym początkiem Rozszerzonego Wszechświata, a obecnie należącej do Legend,
podbiła serca i wyobraźnię fanów na całym świecie, swoim nietuzinkowym
wyglądem, niesamowitym zmysłem taktycznym oraz miłością do sztuki. Wraz z
przejęciem Gwiezdnych Wojen przez Disneya, wydawać by się mogło, że czeka nas wyrugowanie Thrawna z historii galaktyki, którą znamy i kochamy, pozostawienie go wyłącznie w niekanonicznych powieściach, czyli Legendach. Na szczęście, Thrawn
został przeniesiony, praktycznie w niezmienionej formie, do nowego,
rozrastającego się kanonu i wpierw pojawił się na ekranach telewizyjnych
w serialu animowanym Rebelianci.