Wydział Filmowy IV: Nightwish - Imaginaerium (2011 - 2012)

"Welcome to the freakshow!"

Na podstawie muzyki rockowej czy metalowej nie powstało zbyt wiele filmów. Do głowy przychodzą mi zaledwie dwa, oba zrobione na podstawie płyt brytyjskiej grupy The Who, czyli "Tommy" Kena Rusella z pamiętną rolą tytułową wokalisty zespołu Rogera Daltrey'a z 1975 roku oraz "Quadrophenia" Franka Roddama z 1979, który oprócz konceptu i wykorzystaniem muzyki The Who z płyty pod tym samym tytułem z 1973 roku miał raczej niewiele wspólnego. Osobną kwestią jest film "The Wall" na motywach płyty Pink Floyd, czy "The Yellow Submarine" The Beatles, to raczej bowiem wariacje na temat, rozbudowane teledyski, aniżeli opowieści na motywach danej płyty. Jednakże to, co zrealizowała fińska grupa Nightwish jestem rzeczą godną pochwały i zaskakującą. Wydaję mi się, że to nie tylko atrakcja i dodatek do regularnej płyty studyjnej, ale także przyszłość fonografii jako takiej, zwłaszcza tej, pomyślanej jako concept album...

WNS XXX: Orden Ogan, Red Rose

Panowie z Izraela... tym razem lepsi od Niemców!

Izrael: dość egzotyczny kraj, żeby szukać w nim muzyki metalowej, a jednak i tam takową grają. Niemcy: kraj, który stworzył podwaliny pod gatunek, a w ostatnim czasie skutecznie doprowadził do deprecjacji wartości w swoim gatunku. Orden Ogan, pochodzi z tego drugiego i choć recenzje zbiera dobre, ja się wynudziłem koszmarnie słuchając ich najnowszego, już zeszłorocznego albumu. Tymczasem, Red Rose pochodzący z Izraela, z drugim, tegorocznym albumem, niczym nowym nie powalając, udowodnił, że w power metalu wciąż jest miejsce na świeżość...

Polisz Jor Inglisz #5

Będę mówił po polsku, bo chcę powiedzieć to, co myślę, a myślę zawsze po polsku. - powiedział po polsku wybitny reżyser Andrzej Wajda podczas odbierania Oscara za całokształt twórczości w 2000 roku. Te słowa najlepiej oddają myśl przewodnią cyklu kilku felietonów, które poświęcimy braku i zaniku języka polskiego w polskiej muzyce oraz o powszechnej dominacji języka angielskiego. Wielokrotnie z Marcinem Wójcikiem w ostatnim czasie podkreślaliśmy, że mamy tego powyżej uszu, że coś nam umyka. Chcemy zwrócić uwagę na poważny problem, skłonić do refleksji i zaprosić do polemiki. 

W piątej i ostatniej czerwcowej odsłonie, krótko, a w każdym razie krócej niż w poprzednich felietonach, wypowiedzą się dwie osoby związane z trójmiejską sceną muzyczną, a mianowicie Piotr Nabrdalik znany z C4030 oraz Bronisław Ehrlich z Bruno Światłocienia. Zapraszamy do lektury obu tekstów i naturalnie cały czas zapraszamy do dyskusji...

Deyacoda - Chapter Zero (2013)

Black River już raczej nie wróci. To samo dotyczy Rootwater, a przede wszystkim rewelacyjnego wokalisty jakim był Maciej Taff. Wspominam o tych grupach i o nim nie bez powodu, ponieważ debiutująca Deaycoda stylistycznie ma z nimi wiele wspólnego. Być może jestem też jedyną osobą, które takie podobieństwa słyszy, ale nie są to jedyne, pozytywne skojarzenia, zwłaszcza jak na pierwsze spotkanie z muzyką tej grupy...

The Magic Carpathians & Tundra - Reindeer Luck (2013)

Muzyka trzech pijanych szamanów i jednej szamanki. Pocztówka z zimnej, onirycznej i nieokiełznanej syberyjskiej tundry. I renifery. Cała masa reniferów. To pierwsze skojarzenia jakie przychodzą do głowy przy zetknięciu z tym projektem muzycznym. Materiałem nagranym na żywo podczas koncertu, który odbył się 28 lutego tego roku, w krakowskim Magazynie Kultury Kolanko nr 6. Premiera albumu odbyła zaś się, w dwa miesiące później, w kwietniu tego roku. Udajmy się w podróż razem z Nenetami...

WNS XXIX: Civilization One, Venturia

Choć wygląda i śpiewa podobnie, nie jest to Ronnie James Dio. Chity Sompala śpiewa w Civilization One, a kojarzyć możecie go z płyty "Forged by Fire" greckiego Firewind z 2006 roku.

Obie płyty pochodzą z roku dźwięcznego, obie luźno oscylują wokół power metalu i obie są solidne. Nie, nie są odkrywcze, nie są wielkie, ale słucha się ich dobrze. W dwudziestym dziewiątym odcinku "W niewielu słowach" zachęcam do poczytania, a i być może do zapoznania się, z niemieckim Civilization One i francuską Venturią, które poznałem za sprawą Heavy Metal Pages.

Polisz Jor Inglisz #4

Będę mówił po polsku, bo chcę powiedzieć to, co myślę, a myślę zawsze po polsku. - powiedział po polsku wybitny reżyser Andrzej Wajda podczas odbierania Oscara za całokształt twórczości w 2000 roku. Te słowa najlepiej oddają myśl przewodnią cyklu kilku felietonów, które poświęcimy braku i zaniku języka polskiego w polskiej muzyce oraz o powszechnej dominacji języka angielskiego. Wielokrotnie (...) w ostatnim czasie podkreślaliśmy, że mamy tego powyżej uszu, że coś nam umyka. Chcemy zwrócić uwagę na poważny problem, skłonić do refleksji i zaprosić do polemiki. 

Tym razem wypowie się Marcin Wójcik, drugi redaktor bloga, gitarzysta, wokalista, poeta, i fan Lomografii: Swoją refleksję przedstawiam z perspektywy lidera (nie lubię tego słowa) niewiele znaczącej, raczkującej rockowej kapeli, domorosłego redaktora i początkującego twórcy. Ponadto wmieszam w to parę wniosków wyciągniętych z obserwacji innych ludzi. 

Dark Moor - Ars Musica (2013)

Istniejący już dwadzieścia lat hiszpański Dark Moor właśnie zrealizował swój dziewiąty studyjny album. Nie wiem niestety jak się ma do poprzednich płyt zespołu, bo dla mnie to pierwsza przygoda z tą grupą. Spieszę zatem donieść, że jak na "pierwszy raz" mam pozytywne wrażenia, choć nie da się wcale ukryć, że w żadnym wypadku nie jest to wielka płyta...

Weekend Chorwacki: She Loves Pablo, Muscle Tribe of Danger and Excellence

Chorwacja - Rovinij

Byliście kiedyś w Chorwacji? Nie znana chyba u nas jest chorwacka scena muzyczna, ale niewątpliwie znaleźć można tam bardzo intrygujące zespoły. Ostatnio trafiłem na dwie kapele, pochodzące właśnie stamtąd, a które w tym roku wypuściły nowe albumy. Oba poruszają się po bardzo zbliżonych muzycznych torach i oba naprawdę mocno dają popalić, mimo, że nie odkrywają absolutnie niczego nowego. She Loves Pablo i Muscle Tribe of Danger and Excellence to właśnie te dwa zespoły o których warto napisać w dwudziestej ósmej odsłonie "W niewielu słowach", tym razem z pod tytułem: "Chorwacki"...

Polisz Jor Inglisz #3

Będę mówił po polsku, bo chcę powiedzieć to, co myślę, a myślę zawsze po polsku. - powiedział po polsku wybitny reżyser Andrzej Wajda podczas odbierania Oscara za całokształt twórczości w 2000 roku. Te słowa najlepiej oddają myśl przewodnią cyklu kilku felietonów, które poświęcimy braku i zaniku języka polskiego w polskiej muzyce oraz o powszechnej dominacji języka angielskiego. Wielokrotnie z Marcinem Wójcikiem w ostatnim czasie podkreślaliśmy, że mamy tego powyżej uszu, że coś nam umyka. Chcemy zwrócić uwagę na poważny problem, skłonić do refleksji i zaprosić do polemiki. 

W trzeciej odsłonie, obszernie i bardzo ciekawie wypowie się Michał "Goran" Miegoń - człowiek orkiestra, gitarzysta, tekściarz, producent muzyczny znany z takich zespołów jak Kiev Office czy The Shipyard, a także wielki wielbiciel historii Gdyni. Zapraszamy do lektury jego tekstu:

Oblivious: Z Kościoła Katolickiego jest kupa śmiechu – wywiad

Lupus z zespołem Oblivious

Podczas występu szwedzkiej  grupy Oblivious w gdyńskiej Desdemonie, który odbył się 7 maja miałem okazję rozmawiać  z gitarzystą zespołu Danielem i wokalistą Isakiem. W obszernym wywiadzie, opowiadają o powstawaniu najnowszego albumu „Creating Meaning”, o swoich inspiracjach i zespołach ze swojego rodzinnego miasta, także o  niezwykłej grupie, Ghost. Zapraszam do lektury, niesamowitego i bardzo inspirującego wywiadu, z bynajmniej nie chłodnymi, fantastycznymi Szwedami…

R15/67: LupusSummerFest (9.06.2013, Ucho, Gdynia) Podsumowanie

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom i licznym sugestiom postanowiliśmy zrobić kolejny koncert. I stało się. Pierwsza letnia edycja już za nami. Po raz pierwszy odbyła się w gdyńskim Uchu i po raz pierwszy zaprosiliśmy zespół z innej miejscowości, aniżeli z Trójmiasta. Podobnie jak w przypadku drugiej zimowej, chcę krótko podsumować wydarzenie, więc nie będzie to z wiadomych i zrozumiałych przyczyn, relacja senso stricto...

Polisz Jor Inglisz #2

Będę mówił po polsku, bo chcę powiedzieć to, co myślę, a myślę zawsze po polsku. - powiedział po polsku wybitny reżyser Andrzej Wajda podczas odbierania Oscara za całokształt twórczości w 2000 roku. Te słowa najlepiej oddają myśl przewodnią cyklu kilku felietonów, które poświęcimy braku i zaniku języka polskiego w polskiej muzyce oraz o powszechnej dominacji języka angielskiego. Wielokrotnie z Marcinem Wójcikiem w ostatnim czasie podkreślaliśmy, że mamy tego powyżej uszu, że coś nam umyka. Chcemy zwrócić uwagę na poważny problem, skłonić do refleksji i zaprosić do polemiki. 

W odsłonie drugiej, zapraszam do zapoznania się ze zdaniem MaKaBa, mojego kumpla i blogera na platformie gameplay...

Black Sabbath - 13 (2013)

Minęło prawie czterdzieści pięć lat od powstania Black Sabbath, czterdzieści trzy od premiery debiutanckiego albumu, trzydzieści pięć lat od ostatniego albumu z Ozzym Osbournem "Never Say Die!", osiemnaście od ostatniego albumu grupy "Forbidden" i cztery od jedynego studyjnego krążka Heaven And Hell "The Devil You Know". Niewątpliwie, powrót Black Sabbath w oryginalnym składzie i zapowiedź nowego, dziewiętnastego albumu, był jedną z najbardziej oczekiwanych premier tego roku. Czy słusznie?

Polisz Jor Inglisz #1

Będę mówił po polsku, bo chcę powiedzieć to, co myślę, a myślę zawsze po polsku. - powiedział po polsku wybitny reżyser Andrzej Wajda podczas odbierania Oscara za całokształt twórczości w 2000 roku. Te słowa najlepiej oddają myśl przewodnią cyklu kilku felietonów, które poświęcimy braku i zaniku języka polskiego w polskiej muzyce oraz o powszechnej dominacji języka angielskiego. Wielokrotnie z Marcinem Wójcikiem w ostatnim czasie podkreślaliśmy, że mamy tego powyżej uszu, że coś nam umyka. Chcemy zwrócić uwagę na poważny problem, skłonić do refleksji i zaprosić do polemiki. 

W odsłonie pierwszej, zapraszam do zapoznania się z moim zdaniem na ten temat...

Revival 3: Gingerpig, Gin Lady, Oblivious

Retro granie nie tylko ze Skandynawii, ale psychodeliczny rysunek jest z Pensylwanii!

Niespodziewane rozwiązanie Devil's Blood na początku tego roku, który już "pośmiertnie" wydał swój trzeci album studyjny bardzo mnie zasmuciło i sądzę, że nie tylko mnie. Na szczęście nawrót do rocka lat 60 i 70 trwa nadal, czego dowodem jest wysyp zespołów grających w tej stylistyce pochodzących z krajów skandynawskich. Trzecia część "Revivalu" będzie właśnie o nich, choć jeden z opisywanych zespołów pochodzi z Niderlandów. Przedstawiam trzy najgorętsze odkrycia "retro grania" roku trzeszczącego: Gingerpig, Gin Lady i Oblivious...

A Pale Horse Named Death - Lay My Soul To Waste (2013)

Druga płyta A Pale Horse Named Death to nie tylko kontynuacja albumu sprzed dwóch lat, ale także jakby kolejna w dyskografii nie istniejącego już Type-O-Negative. To także płyta bardzo jesienna, ciemna, wolna i depresyjna, ale podobnie jak debiutancki "And Hell Will Follow Me" został wydany o porze roku, która może nie pasuje do takich wydawnictw, ale w przypadku tak dobrych płyt nie ma to większego znaczenia. Tak, druga płyta APHND jest bowiem tak samo, jeśli nie bardziej, dobra jak debiut...