Obscure Sphinx - Anaesthetic Inhalation Ritual (2011)

 

Tekst pierwotnie ukazał się na łamach WAFP.

Biało-czarna okładka przywołująca na myśl blackmetalowe potwory nagrywane w garażu na grzebieniu, garnkach i innych sprzętach AGD to na szczęście zmyła. Pod tą nieciekawą ilustracją kryje się bowiem dobrze nakręcona maszyna z interesującym żeńskim wokalem.

Warszawska formacja postawiła na przestrzenne brzmienia, elektroniczne sample oraz dźwięki ośmiostrunowej gitary i sześciostrunowego basu. Powstała w ten sposób muzyka to połączenie, która wymyka się wszelkiemu szufladkowaniu gatunkowemu – tu i ówdzie słychać inspirację post metalem, gdzieś przemyka doom i sludge, a nawet ciemniejszy metal progresywny spod znaku Meshuggah. Całość uzupełnia wokal Zofii „Wielebnej” Fraś – co w przypadku takiego grania jest nie tylko godną uwagi ciekawostką, ale także ewenementem.

"AIR" otwiera wietrzna gitara, po chwili uzupełniona elektronicznym samplem, który obejmują ciężkie, odbijające się uderzenia perkusji i narastająca duszna gitara. W "Nastiez" pałeczkę przejmuje nisko strojony riff, airdrumming, szept wokalistki, a gdy już zaczyna być mocniej, Wielebna zaczyna śpiewać z lekko orientalnym szlifem. Dopiero koło trzeciej minuty następuje prawdziwe uderzenie – ściana gitar i dudniącej perkusji oraz bardzo ciekawego growlu wokalistki. Wolny, duszny klimat udziela się słuchaczowi, zamykamy oczy… Jedenaście i pół minuty walca, który przywodzi na myśl Kyuss, Kylesę czy instrumentalną Omegę Masiff dosłownie wgniata w fotel. W trwającym zaledwie o półtorej minuty "Eternity" uszy atakuje wibrująca gitara, następnie przyłącza się do niej drone’owy przester drugiej i dudniące uderzenia bębnów. Klimatyczny, spokojny i przejmujący wokal przyprawia o ciary, to jak Zofia przechodzi od melodyjnego śpiewu do złowrogiego wrzasku, robi spore wrażenie.

Mroczny ton gitary i delikatne uderzenia perkusji "Intermission" stanowią krótkie wprowadzenie do prawie trzynastominutowej suity "Bleed In Me". Zaczyna się od łagodnych partii gitary, spokojnego, smutnego wokalu i szeptów w tle. Uderzenie następuje po wybrzmieniu i płynnemu przejściu w część drugą. Mocniejsza perkusja i cięższy riff, dalszy ciąg spokojnego wokalu, akcentowanie końcówek krzykiem i przyspieszamy z każdą sekundą. Wibrujące gitary wspierane kanonadą perkusji i growlem „Wielebnej” przywoływać mogą nawet eksperymenty norweskiej grupy Kvelertak. Ta drżąca od zgiełku ściana dźwięku trwa już niemal do końca utworu, choć przy końcówce traci jakby impet i zaczyna wygasać. Czarownica spłonęła na stosie… Ostatni w zestawie jest dziesięciominutowy "Paragnomen". Przestrzenne brzmienia do złudzenia przypominające cięższe fragmenty Tides From Nebula, zostają zastąpione przez ciężkie zagrywki w stylu Kylesy.

"AIR" słuchało mi się bardzo przyjemnie. Jest tu ogromna ilość świetnych momentów i pomysłów, które miażdżą czaszkę i wciskają w fotel. Ogromnym zaskoczeniem był dla mnie fenomenalny wokal Wielebnej, która świetnie radzi sobie zarówno w spokojnych partiach, wyższych rejestrach, jak i kapitalnie przywala wściekłym krzykiem czy growlem. Płyta byłaby jednak znacznie lepsza bez numeru tytułowego i "Intermission". Z chęcią posłuchałbym też bardziej urozmaiconych dźwięków, momentami było cokolwiek monotonnie, jednak, należy to podkreślić: wcale nie nudno. I przydałby się (odwrotnie jak w Kylesie) męski wokal w tle. Pozostaje czekać na więcej, ale myślę, że z takimi tuzami jak Behemoth, Vader czy Decapitated, Obscure Sphinx może swobodnie konkurować o miano najcięższej i najciekawszej kapeli w tych przedziałach gatunkowych. Trzymam kciuki, żeby również zagraniczni słuchacze się na nich poznali. Ocena: 8/10