wtorek, 1 marca 2011

Gdzie są zespoły z tamtych lat - suplement I

Gdzie są zespoły z tamtych lat (suplement I)
Recenzja: Dice – Dice (1978)    6/10

Napisano: „szukajcie, a znajdziecie”. I tak też się stało, po żmudnych poszukiwaniach znalazłem drugą płytę szwedzkiego progrockowego klasyka. Po wspaniałej debiutanckiej „The Four Horsemen of the Apocalypse” z 1977, której zarzucano kopiowanie King Crimson i słynnych języczków skowrończych w galaretce zespół Dice poszedł za ciosem i już w roku następnym wydał album, tym razem zatytułowany po prostu „Dice”. Niestety płyta rozczarowuje. I to z prozaicznego powodu: wszystko psuje nowy członek zespołu, czyli wokalista. Ale do rzeczy.
            Pierwszy kawałek „Alea Iacta Est” czyli „Kości zostały rzucone” zaczyna się od rzutu kostkami do gry. Potem następuje wirtuozerski popis umiejętności muzyków będący połączeniem stylistyki ówczesnego King Crimson i Weather Report z epickim rozmachem Ricka Wakemana z okresu „Six Wieves of Henry VIII”. Najmniej ciekawy jest wokal, wyjęty niczym z The Who, co mogło by być zaletą, gdyby nie fakt, że wokalista głosu kompletnie nie ma, a koszmarna musicalowa maniera po prostu drażni.
            Drugi jest „Annika”. Pod względem muzycznym nie można, podobnie jak w przypadku pierwszego kawałka, nic zarzucić. Ten numer stylem przypomina ELP połączone z wczesnym Jethro Tullem i brzmi to bardzo pięknie i potężnie. Instrumentalny i najkrótszy na płycie, raptem trzy minuty z sekundami, mistrzostwo świata.
            Trzeci „The Utopian Suntan” zaczyna się koszmarnie, nie dość, że od razu z wokalem to w dodatku przypomina to starocie z lat 30, potem robi się ciekawiej ze względu na rozwijającą się kawalkadę dźwięków będących połączeniem Queen, King Crimson, The Who i ELP. I do tego niepotrzebne chóry. Momenty instrumentalne, zwłaszcza ostatnie przyśpieszenie to majstersztyk (Weather Report się kłania ponownie).
            Czwórka to „The Venetian Bargain” to instrumentalne mistrzostwo świata z pełną gamą rozbudowanych form, od powolnych fortepianowych fragmentów, przez pochody wszystkich instrumentów po wirtuozerskie galopady. Znów skojarzenia z King Crimson, Rickiem Wakemanem, Yes i Weather Report. A w pewnym momencie przepięknie na pierwszy plan wysuwa się bas.
            Ostatnia na płycie jest trwająca dwadzieścia dwie minuty suita „Follies” pod wieloma względami wręcz wzorcowa dla gatunku. Mocno przypomina słynnego „Tarkusa” ELP a niemal orkiestrowe kończenie początkowych fragmentów przywodzi na myśl „A Change of Season” czy „Octavarium” Dream Theater. Znów całe piękno psuje wokal. Co chwila słychać jego oddech, a musicalowa stylistyka rodem z lat 30/40 przyprawia niemal o mdłości.
Momentami przypomina swoją barwą Toma Jonesa czy nawet Jima Morissona, co też mogłoby być zaletą, ale niestety nie pasuje do granej przez Dice muzykę.
            Kilka słów o składzie. Ten się nie zmienił. Na klawiszach Leif Larsson, Fredrik Vildo na basie, Orjan Strandberg na gitarze i Per Andersson na perkusji. Doszedł wokalista i saksofonista Robert Holmin. Pod względem aranżacyjnym naprawdę jest to mistrzostwo świata, słychać inspiracje i własny styl, rozwijający się w bardzo ciekawym kierunku. Na pierwszy plan na tej płycie wysuwają się klawisze i jeszcze bardziej rozbudowane frazy perkusji. Całe szczęście Holmin nie śpiewa przez cały czas i można jego koszmarny wokal puścić mimo uszu rozkoszując się pięknymi dźwiękami płynącymi z głośników.
            Dla wielbicieli progrocka z lat 70 i dla tych, którym spodobała się poprzednia płyta grupy jest to pozycja godna polecenia. W porównaniu jednak z debiutanckim wydawnictwem pozbawiona specyficznego klimatu i wspaniałego pozbawionego wokalu stylu wypada blado i nieciekawie. Podobnych płyt powstało dużo i ta jest tylko jedną z tych, którą można poznać, ale nie jest ona dziełem wielkim. Niestety, później słuch o Dice zaginął. Możliwe, że kolejna płyta zespołu byłaby jeszcze ciekawsza, a wokale by się poprawiły, ale nie ma co gdybać.
Pierwsza płyta to majstersztyk pod wieloma względami, a ta tylko we względach muzycznych. Reszta jest niestrawna i właśnie ze względu na wspaniałych instrumentalistów i fantastyczne struktury i pasaże dźwięków mocna szóstka, a szczerze mówiąc jeszcze bym miał dylemat czy nie zniżyć… ale myślę że, szóstka jest dla tego wydawnictwa reprezentatywna i niech tak zostanie...
             

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz