R9/37: Bruderschaft, Mechanix, Rusted Brain (6.07.2012, Hi-Fi, Gdańsk)

Niefortunna data, bo wakacyjne wyjazdy i Opener, cała masa hipsterstwa na ulicach sprawia, że większość wielbicieli takiego grania wolała zostać w domach, żeby się nie denerwować. I nie ma to znaczenia, że koncert był w Gdańsku, tam też ich tam pełno jak mrówek. Koszmar. Ale jeszcze są ostoje dobrego, mocnego grania, a wszystko dzięki Metalmaniax Managment.

Tym razem było skromnie, nie tylko frekwencyjnie, ale też pod względem zespołów. Wystąpił gdyński Bruderschaft oraz gdański Mechanix, na deser zaś warszawski Rusted Brain, który może się poszczycić kilkoma znaczącymi sukcesami: W maju 2011 wygrali konkurs Rykozisko 2011, a już w listopadzie tego samego roku zagrali trzy koncerty z amerykańską grupą Hirax i niemiecką Assassin w ramach trasy Pozerkill4Ever Tour 2011, W marcu 2012 wystąpił na Wacken Metal Battle PL 2012 zajmując 3 miejsce, a w czerwcu tego roku wystąpił na festiwalu MetalFest 2012 supportując min. Megadeth.

Nie obyło się niestety bez obsuwy, choć akurat dość krótkiej i jako pierwszy zagrał Bruderschaft. Porządnie nagłośnione gitary i perkusja niestety nie współgrały z wokalem. Ten ginął kompletnie, był niesłyszalny i niezrozumiały. Osobiście uważam, że groove metal jakim parają się chłopaki wymaga jednak czegoś innego niż „szczekanie” do mikrofonu jednym i tym samym tonem do każdego utworu, brak urozmaicenia, miejscami wyższego rejestru i poprawnie nagłośnionego gardłowego, zwłaszcza jeśli sam mówi, że zajmuje się nagłośnieniem, boli. Nie mogę się za to przyczepić do samego grania, może i powtarzalne i dość jednostajne, ale zagrane mocno i gęsto. Pewnie to kwestia wspomnianego nagłośnienia, ale Bruderschaft nie przypadł mi do gustu na tym gigu, musiałbym usłyszeć ich w innym miejscu, najlepiej na spokojnie i ze studyjnych nagrań, żeby wyciągnąć coś więcej. Szkoda.

Drugi zespół, czyli Mechanix nie zaskoczył mnie zupełnie. Rozumiem stylistykę w rodzaju: młode chłopaki zakochane w thrash metalu chcą grać oldschoolowy metal i tak i tak dalej. Ale na litość boską! Dobry riff i szybka perkusja nie wystarczy, żeby ciągnęło całość. Trzeba mieć też pomysł, a tu pomysłu nie było. Wtórne granie do bólu bardziej nudzi niż zachęca do słuchania – większość nowoczesnych thrashowych kapel ma przecież pomysł na swoje granie, nawet jeśli powielają znane schematy, przy Mechanixie niestety tego brakuje. Poza tym ta nazwa, rozumiem hołd dla wczesnej wersji „The Four Horsemen” Metallici, ale nie zwojują świata i tym. Musiałem aż wyjść na zewnątrz bo uszy puchły niestety od nadmiaru – nagłośnienie tego zespołu było koszmarne, chyba nawet gorsze jak w przypadku Warslaughtera, który grał na koncercie Włochów dwa tygodnie temu.

Na Rusted Brain przyszło trochę poczekać, bo się rozstawiali trochę dłużej i chwała im za to, bo przynajmniej udało im się nagłośnić właściwie. Od razu było widać i słychać, że chłopaki podchodzą do sprawy poważnie i zasłużenie grają z zespołami znanymi i legendarnymi, jak choćby Megadeth. Zagrali set złożony głównie z utworów ze swojej debiutanckiej epki „Juggler” wydanej dwa lata temu, jak również premierowe kawałki z nadchodzącego długograja pod roboczym tytułem „High Voltage Thrash” oraz kilka coverów, w tym oklepany, ale ciągle poruszający niebo i ziemię „Raining Blood” Slayera oraz „I got Erection” grupy Turbonegro, który znalazł się na ich epce. Należy podkreślić, że choć Rusted Brain też gra oldschoolowy thrash metal, porusza się po przestrzeni wychodzonej i wytartej, umie tchnąć w to granie nowe życie – jest świeże, mocne, energiczne i odpowiednio agresywne, jak na thrash przystało. Mają pomysł na swoje granie, starają się tworzyć coś własnego, a nie bezmyślnie kopiować, co słychać zwłaszcza u śpiewającego basisty – ma odpowiednio szorstką barwę głosu, naturalnie „szczekającą”, ale własną, nie dającą się podpiąć pod konkretnych znanych w tym gatunku wokalistów, bo potrafi też nawet mocniej krzyknąć, a miejscami, jak w coverze Slayera, nawet pójść w delikatny harsh. Sądzę, że Rusted Brain może na polskiej scenie metalowej sporo namieszać, są żywiołem, kipiącym wulkanem i czołgiem w jednej, czteroosobowej ekipie. Jakby to ujął mój przyjaciel z liceum: „Dobre granie z ręcyma i nogami tam gdzie trzeba”. A oto w tym graniu właśnie chodzi. I jak zwykle należą się też, mimo strasznie złej frekwencji, ogromne brawa dla Metalmaniax Managment.