środa, 5 listopada 2014

Monuments - The Amanuensis (2014)


W trzy lata po niezłym, choć trochę dziwnie brzmiącym debiutanckim albumie "Gnosis" Brytyjczycy z Monuments wrócili z drugim albumem studyjnym. Album miał swoją premierę 23 czerwca, ale jest tak intensywny i wielopłaszczyznowy, że jedno przesłuchanie nie wystarczyło, by zebrać się do niego w momencie premiery. Proponowany przez nich nowoczesny metal z elementami djentu, a nawet pachnącym alternatywnym rockiem może zachwycić, albo odrzucić, jednakże swoją drugą płytą zachęcają do pochylenia się nad ich dźwiękami...


Zaczniemy od znakomitej okładki, która fantastycznie oddaje ową wielopłaszczyznowość muzyki Monuments. To nic innego jak Ziemia. Są tu wieżowce ze Stanów Zjedonoczonych, jest Japonia, Egipt, jakieś industrialne fabryki, lasy i symbole religijne. Nad kimś pochyla się diabeł, ktoś inny medytuje, a jeszcze inny doznaje iluminacji. Pośrodku dwa przypominające eskulapy dłonie piórami rysują dzieje świata obracając się na mechanicznym kołowrotku. Żadnej nazwy grupy, żadnego tytułu. Pomysł i prostota. Jedna z tych, w których człowiek długo nie znajdzie wszystkich szczegółów i będzie to robił bez końca. Może nawet to komiks o egzystencjalnej i duchowej wędrówce człowieka, szukającego prawdy? Odpowiedzi na pytanie: kim jestem, skąd pochodzę? Przyciąganie uwagi na doskonałym poziomie.

Płytę otwiera mocny "I, The Creator". Gęsta, melodyjna gitara na początku, a następnie delikatne zwolnienie, a potem ewidentnie metalcore'owe uderzenie, a do tego dużo djentowych zagrywek. Jednym słowem dzieje się sporo, a to przecież początek. Po nim wchodzi równie mocny "Origin of Escape". Czas na skojarzenia: Monuments znalazło własny styl, który łączy wiele inspiracji z ostatniej dekady: mamy tu coś ze Slipknota, coś z System of the Down, czy wreszcie Muse (!), mało znanej grupy Mutiny Within, czy progresywnego Haken, a wszystko polane djentowym sosem w stylistyce Meshuggah. Łagodne wokale łączą się tu ze screamem i nisko strojoną, bardzo melodyjną i wkręcającą się muzą. Znakomite wrażenie wywołuje kolejny "Atlas" mocno nasączony core'owym graniem w stylu All That Remains czy Killswitch Engage. Kolejnym jest równie kapitalny cieżki i melodyjny zarazem... "Horcrux" - uśmiecham się, bo mam skojarzenie z Harrym Potterem. Ktoś tu właśnie rozszczepił swoją duszę próbując uzyskać nieśmiertelność.

Nieco orientalnego klimatu pojawia się w "Garden of Sankhara" gdzie ponownie delikatne dźwięki i łagodne wokale łączą się z cięższymi, bardziej walcowatymi fragmentami i screamami. Co tu słychać? Jakiś czas temu pisałem o grupie Protest the Hero, echa tej grupy też w Monuments są wyraźnie słyszalne. Zwłaszcza w tym numerze. W następnym spotykamy Alchemika. Znów jest szybko, ciężko i z dużą ilością djentowych brzmień gitar. Znakomicie wypada też spotkanie z bohaterem powieści "Katedra Marii Panny w Paryżu" Wiktora Hugo, czyli Quasimodem. Aboslutnie jeden z faworytów na tej płycie. Zaskakujący jest kolejny, zatytułowany "Saga City", który rozpoczyna się od mruczanej przez muzyków melodii, a następnie rozkręca się kolejnej mieszanki cięższych fragmentów z tymi delikatnymi. Tu także nie ma miejsca na zawód. Mocnym akcentem jest też spotkanie z Dżinnem w kolejnym numerze, jednym z najcięższych utworów na płycie. Przedostatnim utworem jest "I, The Destroyer". Wolne, niemal doomowe wejście (oczywiście z djentowymi zagrywkami) i świetny klimat. Podstawową wersję kończy "Samsara". Tu ponownie otwierają głosy muzyków, orientalno-indiańskim zaśpiewem, delikatnie i niepokojąco zarazem. Co ciekawe, przez cały czas jego trwania nie pojawia się żaden instrument. A przynajmniej poza elektronicznym tłem i dzwonami na samym końcu. Limitowana edycja posiada jeszcze trzy utwory, a mianowicie koncertowe wersje kawałków z poprzedniego albumu. Znakomity "Degenerate" poraża energię i przekonuje do siebie bardziej niż na oryginale. Nie ustępuje mu również "The Uncolllective" i "Regenrate".

"Gnosis" był ciekawym debiutem, ale trochę odrzucał brzmieniem, zyskuje jednak przy każdym kolejnym odsłuchu. Na drugim albumie jest znacznie lepiej, pełniej i ciekawiej. Monuments tworzy zgodnie z nazwą muzykę monumnetalną, wielopłaszczyznową i do wielokrotnego słuchania. Jestem przekonany, że sporo jeszcze ten zespół namiesza w szeroko pojętej muzyce progresywnej i djentowej. Do nie każdego pewnie to granie trafi, ale Ci którzy lubią djent, czy też raczej gatunki mieszane odnajdą tutaj wszystko czego szukają, nie tylko melodię i ciężar, ale także nowoczesny metal wymieszany z progresywną atmosferą. Jedna z najciekawszych płyt tego roku i jedna z tych, do których będę wracał często. Polecam! Ocena: 8/10


Monuments 4 listopada zagrało w Polsce w warszawskiej Proximie, razem z After the Burial, australijskim Circles (o których napiszemy wkrótce) oraz naszym Tides From Nebula.

3 komentarze:

  1. Pierwsza, jak i druga płyta wypada super. Chociaż jest spora przepaść stylistyczna pomiędzy "Gnosis", a "The Amanuensis". Ta pierwsza bardziej podchodziła pod progresywny metalcore, a druga już bardziej krąży w okolicach progresywnego metalu. Miałem okazję już dwa razy w tym roku widzieć Monuments na żywo i wypadają rewelacyjnie (wczoraj niestety zagrali tylko cztery kawałki, bo mieli perkusistę na zastępstwo, który znał tylko cztery numery).

    OdpowiedzUsuń