DragonForce - The Power Within (2012)

Był moment zwany ciekawością i moment rychłego odrzucenia. Tego na dłuższą metę słuchać się nie dało. Obecnie zaś mam moment zainteresowania z jednego powodu – zmiany wokalisty.  Ta zdecydowanie wyszła temu przedziwnemu tworowi na lepsze, a słychać to również w podejściu do grania…

Pierwsza płyta „The Valley of the Damned” z 2003 roku nie wyróżniała się właściwie niczym szczególnym. Ot, sympatyczna bardziej nowoczesna power metalowa kapela nagrała ciekawą, ale kompletnie nie odkrywczą płytę. Dwie kolejne („Sonic Firestorm” z 2004 i „Inhuman Rampage” z 2006) przez jakiś czas nawet mogły się podobać  - zwłaszcza przedziwne gitary jak wyjęte z platformowych gier komputerowych z lat 80 i 90 w rodzaju SuperMarioBros, szybko jednak dochodziło się do wniosku, że to strasznie nuży. Z kolei wydania w 2008 roku „Ultra Beatdown” to już była przeginka totalna – tego wytrzymać nawet na dopalaczach i przywiązany pasami bezpieczeństwa wytrzymać się nie dało. ZP Theart dał taki popis wokalnej masakry, że piski jakie z siebie wydał mogłyby zostać użyte jako broń masowego rażenia. Kompletnym nieporozumieniem były też kolejne porcje sztucznych gitarowych popisów i perkusji granej chyba przez maszynę, nawet w death i black metalu nie słyszałem takiego zapieprzu, człowiek na pewno tego w każdym razie nie grał, to po prostu musiała być maszyna. Nagle gruchnęło, że ZP Theart wokalistą zespołu już nie jest, a jeszcze później ujawniono, że nowym głosem ma być młody, dwudziestoczteroletni Marc Hudson oraz, że nagrywana jest piąta płyta.

Z ciekawości posłuchało się kiepskiej jakości nagrań koncertowych z nowym człowiekiem przy mikrofonie i stwierdziło, że po nową płytę trzeba sięgnąć z jednego powodu – dla Marca Hudsona. Sprawdza się on jako głos tego zespołu zaskakująco dobrze, nie jest tak zatrważająco wkurzający i piskliwy do granic wytrzymałości jak ZP Theart, bliżej mu do tradycji lat 80, a przede wszystkim brzmi świeżo i ciekawie. Słychać, że na modłę wcześniejszych płyt dodatkowo mu trochę podbili głos, ale nie da się też zaprzeczyć, że umiejętności i głos ma koleś naprawdę świetny. Nie kopiuje on chwała Bogu swojego poprzednika, brzmi podobnie, ale na tym podobieństwa się kończą.

Samo granie aż tak się nie zmieniło. Niestety. Nadal mamy kanonady nienaturalnych gitar czy zadziwiająco sztuczną, mechaniczną perkusję. Poprawiła się za to inna rzecz – nie ma już tak sztucznych melodii jak na „Ultra Beatdown” i dwóch wcześniejszych, ani tak rażących sztucznizną partii kolejnych instrumentów. DragonForce postawił na prostotę (jeśli można mówić w ich przypadku o prostocie) pierwszej płyty i brzmienie nawiązujące do klasycznego heavy/power metalu z lat 80, co zresztą podkreślali, jeśli mnie pamięć nie myli, muzycy DragonForce’a w wywiadach jeszcze przed wydaniem płyty.

Otwierający płytę „Holding On” zaczyna się nadzwyczaj interesująco: gitarowa zagrywka, uderzenia perkusji i pędzimy. Na całości króluje jednak Hudson, jego wokal dosłownie kradnie całą uwagę w tym kawałku. „Fallen World” zaczyna straszliwa „growa” solówka i nieciekawy łomot perkusji. Muzycznie jest strasznie, ale znów wybija się Hudson, który potrafi śpiewać szybko i rwanie nadążając za muzyką i płynnie przechodzić do wyższych partii, nie przesadzając jednocześnie z przeciąganiem. Numer trzeci, to znany już z koncertowych filmików „Cry Thunder” – numer trzeba przyznać udany. Nie przesadzony pod względem charakterystycznych DragonForce’owych popisów instrumentalnych, bardzo melodyjny i epicki. Dość mocno pachnący też latami 80 – może nawet taki Helloween albo Stratovarius by się takiego numeru nie powstydził (naturalnie po delikatnych zmianach).

Ciekawie wypada też numer kolejny – „Give Me The Night”. Szybki riff i zadziwiająco naturalna perkusja, ciekawy instrumentalny pasaż mniej więcej przy końcówce i przede wszystkim wokal Hudsona – to on trzyma w napięciu. W nieciekawym „Wings of Liberty” można usłyszeć jego łagodniejszy i spokojniejszy wokal, choć wysoki rejestr może wywołać uśmiech na twarzy (przypomina głosy kastratów). Interesująco wypada nieco wolniejszy „Seasons”, gdzie Hudson też śpiewa łagodniej, niepotrzebnie przesłodzony został refren – takiego cukru dawno nie słyszałem. Kolejna sztuczna zagrywka i takaż perkusja wita nas w również znanym już z zajawek „Heart of the Storm”. Tu też całość trzyma się kupy tylko dzięki wokalowi Hudsona, który z każdym kawałkiem coraz bardziej przykuwa uwagę. Przerażający, typowo DragonForce’owy pod względem instrumentalnym jest też numer kolejny „Die By The Sword”. Świetnie radzi sobie naturalnie Hudson wspomagany tutaj przez basistę Frédériqa Leclerqa. „Last Man Stand” zaczyna się bardzo łagodnie jak na DragonForce’a i z czystym wokalem, ale zaraz potem znów charakterystycznie przyśpiesza, choć nie ma tu aż tak rozbuchanych form. Całość znów trzyma jedynie wokal. Na koniec mamy jeszcze akustyczną wersję „Seasons”, gdzie w pełni słychać jak dobrze radzi sobie Hudson – w nim naprawdę słychać jak dobrym wokalistą jest ten chłopak.

DragonForce wielkim zespołem nie był i nie jest. Ma swoich zwolenników (jestem tego pewien) i swoich zagorzałych wrogów (tych pewnie więcej). Nie zmieni też ten album mojego stosunku (i innych pewnie też) do płyt poprzednich – to bardziej ciekawostka aniżeli grupa do której chciałoby się wracać. Kawałki raczej nie powalają, jest kilka fajnych momentów i fantastycznych utworów (choćby „Cry Thunder”), ale tylko tyle. Siłę tego wydawnictwa stanowi wokal Hudsona – brzmi świeżo i tak naprawdę ciągnie całą płytę. Dla niego to świetny początek i dobrze by było gdyby nagrał z nimi jeszcze jedną, może dwie płyty i zmył się do innego, lepszego projektu, szkoda bowiem gdyby miał marnować swój talent w tej kapeli, lub co gorsza gdyby miał przepaść, gdyby postanowili zmienić kiedyś wokalistę po raz kolejny.

Ocena: 5/10