sobota, 30 grudnia 2017

Fotocrime - Always Night EP (2017)


Nowa grupa, stare sztuczki. Do tego wszystkiego skuteczne. Fotocrime, bo tak nazwał się zespół pochodzący z Ameryki Północnej stylistycznie sięgnął po zimnofalowe granie w stylistyce Depeche Mode, Bauhaus czy The Cure. Tu zaś pojawia się pytanie: czy można współcześnie nagrać dobrą post-punkową, zimnofalową muzykę?

czwartek, 28 grudnia 2017

Podsumowanie roku 2017 według Jarka Kosznika




Rok 2017 dla mnie był nieco mniej obfity i przełomowy muzycznie niż rok 2016. Oczywiście miało miejsce kilka ciekawych premier jednakże żadna z nich nie zmieniła mojego życia tak jak to się w przeszłości zdarzało. Nie zabrakło także rozczarowań jak i miłych zaskoczeń czy niespodzianek. Oto moja subiektywna lista najlepszych i najgorszych płyt, odrobina wspomnień, a także oczekiwania względem roku 2018. Zapraszam!

wtorek, 26 grudnia 2017

Podsumowanie roku 2017 według redaktora Chamery


Rok 2017 był dla mnie... nudny. Przeglądając listę albumów które wyszły w tym roku doszedłem do wniosku że większość z nich przesłuchałem raz i rzuciłem w kąt, a te przy których zostałem okazały się co najwyżej dobre. Zabrakło mi czegoś fenomenalnego co powaliłoby mnie na kolana. Całościowo rok prezentował się średnio jednak obyło się także bez kolosalnych rozczarowań. Przyznaje się uczciwie że brak czasu nie pozwolił mi zrecenzować większości z nich, a na część wydawnictw z tego roku (jak np. nowy krążek Mastodon, Foo Fighters, Paramore, czy Lany Del Rey) nie starczyło zwyczajnie czasu na przesłuchanie ich. 

piątek, 22 grudnia 2017

Muzyczna Biblioteka: Jarosław Sawic - Budka Suflera: Memu miastu na do widzenia (2017)

Miałem osiem lat kiedy usłyszałem "Takie tango" Budki Suflera z przełomowej dla nich pod względem sukcesu finansowego i komercyjnego płyty "Nic nie boli tak jak życie". Do dziś mam działającą i wciąż czasami puszczaną kasetę magnetofonową z pierwszego tłoczenia z opisywaną w biografii nieszczęsną piramidką i hasłem "zawiera przebój Jeden raz". W moim domu zawsze słuchało się dobrej muzyki od klasyki przez blues, jazz i na rocku kończąc, więc już wtedy znałem Led Zeppelin, Deep Purple, Black Sabbath czy Milesa Davisa, ale pierwszą absolutną miłością była właśnie Budka Suflera i wspomniany album. Mogłem jej słuchać na okrągło, a wszystkie teksty znam na pamięć. Z czasem zacząłem poznawać wcześniejsze dokonania lubelskiego zespołu i choć wielka miłość i fascynacja przeszła mi w końcu na rzecz zupełnie innego i ambitniejszego grania, to ogromny sentyment pozostał. Dwadzieścia lat później ukazuje się oficjalna, monumentalna biografia zespołu który zakręcił w głowie małego Krzysia, który wówczas nawet do końca nie zdawał sobie sprawy o czym tak naprawdę śpiewa jego imiennik - Cugowski. Trudno więc się dziwić, że czytając tę książkę znów poczułem się jak ten mały chłopiec zafascynowany Budką Suflera.
 
 

Jarosław Sawic wykonał bowiem pracę wręcz tytaniczną, zbierając czterdziestoletnią, a właściwie czterdziestopięcioletnią historię Budki Suflera od epoki jurajskiej, aż po wielki finał gdzie Budka zatoczyła pełne koło. Książka bowiem do najkrótszych nie należy i łącznie można znaleźć w niej 768 stron. Oczywiście końcowe kilkanaście stron to podziękowania, spis treści, indeks, bibliografia i dodatek o fanach (moim zdaniem zbędny, nic nie wnoszący i z przypadkowo ustawionymi zdjęciami nie mającymi pokrycia z notkami), ale i tak jest to liczba pokaźna i robiąca wrażenie. Rzadko można trafić na tak obszerną pozycję o jakimkolwiek zespole czy artyście. Znakomicie została w niej pomyślana struktura o wyraźnym podziale na trzy główne i kilka pobocznych części, które wzajemnie się ze sobą uzupełniały i rozbudowywały poszczególne wątki. Trzy główne części zostały wyszczególnione w podtytule biografii (Muzyka/Miasto/Ludzie), a niektóre stanowią ich wariację lub całkiem odrębny podrozdział i tak w książce znalazło się miejsce na „Za miastem” , trzy częściowy Bridge, intro, intermedium i outro, rozdział zatytułowany „Requiem – Czas Ołowiu”, „Dżingiel – Twoje Radio”, a także obszerny rozdział poświęcony okresie wokalistek lubelskiej formacji. Warto zauważyć, że Intro i Outro dodatkowo jest spięte klamrą tytularną, czyli tytułem jednego z utworów Budki, a mianowicie „Memu miastu na do widzenia”, który znalazł się również w tytule książki. A do tego jeszcze dochodzi wstęp Piotra Metza, który również „występuje” w późniejszej części biografii.

Narracja jest prowadzona w przejrzysty, często dowcipny i pikantny, ale w ściśle określony sposób. Komentarz autorski jest obficie zestawiany z wypowiedziami muzyków zespołu i osób związanych przez lata z grupą. Z własnych opinii Jarosław Sawic korzysta w niej rzadko i tylko w kilku miejscach, choć niektóre porównania wydawały mi się dość górnolotne. Dobrze książce zrobiło skupienie się nie tylko na muzyce i ludziach, którzy tworzyli Budkę na przestrzeni lat, ale także na mieście Lublin z pominięciem aspektów politycznych (za wyjątkiem okresu stanu wojennego) czy intymnych sfer życia bohaterów biografii. Wspomniana klamrowość to świetne otwarcie okresem prehistorycznym, później podsumowanym składanką „Underground” i płynnym przejściem do Budki Suflera „nowożytnej”, a następnie już w ostatnim rozdziale, opisując ostatnie dziesięć lat zespołu od chwili rozstania z Markiem Raduli i Mieczysławem Jureckim aż do zakończenia działalności. Ów ostatni rozdział, choć nie tak precyzyjny i rozbudowany jak wcześniejsze, nie traci jednak nic ze swojego impetu, jakim charakteryzuje się styl Sawica, choć jest już łagodniejszy, wyraźnie zmierzający do zakończenia, które nie jest zrobione po łebkacha kończy się dokładnie tam, gdzie kończyła kariera wielkiego, bo takim z całą pewnością była Budka Suflera, zespołu, czyli na ostatnich koncertach z „Cieniem Wielkiej Góry”.

Bardzo obszernie Sawic w swojej książce opisuje najtrudniejsze momenty w historii zespołu, czyli erę Romualda Czystawa, Felicjana Andrzejczaka, wokalistek oraz powrotu Krzysztofa Cugowskiego w drugiej połowie lat 80., amerykańskiej emigracji i wreszcie drogi ku wielkiemu powrotowi na początku lat 90. Nie żałuje się anegdot, szczegółowych opisów powstawania płyt z Czystawem, którym obok pierwszych dwóch albumów poświęca się najwięcej miejsca. Nie zapomniał nawet o często pomijanym (długo nawet przez samą Budkę) krążku napisanym do gotowych tekstów związku z projektem w ramach olimpiady w Moskwie, czyli „Na brzegu światła”. Sporo miejsca poświęca się też płytom z wokalistkami i samym paniom, czyli Annie Jantar, która nie zdążyła nagrać z Budką pełnej płyty, a następnie wyboistej współpracy z Izabelą Trojanowską i czterem albumom zrealizowanym z Urszulą. Najgorzej moim zdaniem, choć nie pod względem treści, wypada część o latach 80. w chwili powrotu Cugowskiego. Dwa moim zdaniem najsłabsze, choć oczywiście intrygujące, albumy, czyli „Czas czekania, czas olśnienia” i „Ratujmy, co się da” są opisywane jako znakomite płyty, a z kolei o surowym i jednym z moich ulubionych „Giganci tańczą” wspomina się wręcz zdawkowo i z poczucia obowiązku, na podobnej zasadzie jak wspomniano o „Na brzegu światła” (pierwszym z Czystawem, o czym się często już nie pamięta). Mnóstwo ciekawych informacji pojawia się w partiach poświęconych płytom „Cisza” i „Noc” (tu ponownie zarzut personalnych wycieczek o tym jak bardzo nieudany to album, także ze strony muzyków), wreszcie wielkiemu sukcesowi „Nic nie boli tak jak życie”, powolnemu rozpadowi bodaj najmocniejszego składu w historii grupy i okresie schyłku rozpisanym wokół ostatnich dziesięciu lat Suflerów.

Rozdziały o muzyce świetnie łączą się z kolei z rozdziałami poświęconym konkretnym osobom, począwszy od najważniejszych muzyków zespołu z wszystkich inkarnacji, przez tekściarzy (Sikorski i Mogielnicki dostali nawet osobne), aż na ekipie technicznej kończąc (zarówno tej od strony wytwórni New Abra, jak i w części wspominkowej o zmarłych, między innymi o Skurze czy Broniszu). Te zaś kapitalnie uzupełniają się opowieściom o Lublinie czy to o knajpach, które już nie istnieją, sporcie, albo miejscach magicznych, kolejnym zagranicznym wyprawom Budki Suflera (z dramatyczną historią koncertu w Carnegie Hall na czele). Sporo miejsca poświęca się też okładkom i oprawie teledysków zespołu z lat 90. (bardzo ciekawy osobny rozdział). Całość zaś jest okraszana mnóstwem zdjęć z różnych lat i okresów działalności. Fantastyczny jest choćby fotoreportaż z pożegnalnego koncertu w Lublinie znajdująca się na końcu książki z podpisami będącymi cytatami z utworu, a jakże, „Memu miastu na do widzenia” (w pełnej wersji!). Cytaty z poszczególnych utworów zresztą odgrywają dużą rolę w książce, będąc myślami przewodnimi dla poszczególnych rozdziałów, za wyjątkiem tych o ludziach, sporadycznie pojawiających się także w samych rozdziałach. Z cytatów będących wypowiedziami korzysta się jeszcze częściej i to one stanowią trzon książki, co sprawia, że razem z płynną narracją Sawica ma się niemal wrażenie oglądania filmu czy też może raczej „kalejdoskopu zdarzeń” o Budce Suflera.

Monumentalna biografia zespołu, jaką napisał Jarosław Sawic, to pozycja porażająca swoim ogromem i zaangażowaniem. Jest w niej kilka fragmentów, o których chciałoby się przeczytać więcej, brakuje rozdziału o Janiszewskim, który nie chciał się wypowiedzieć na potrzeby książki, brakuje wypowiedzi Urszuli w rozdziale o niej (niestety również odmówiła wypowiedzi), ale chyba mało który zespół może się poszczycić tak grubą i rzetelną pracą. Można ją czytać od deski do deski, delektować się poszczególnymi rozdziałami lub epokami, lub skakać tylko po określonych kluczach, przede wszystkim jednak trzeba ją czytać z akompaniamentem poszczególnych albumów i to nawet tych najsłabszych i już nieco zapomnianych wydawnictwach z wokalistkami czy płyt koncertowych. Wreszcie, to książka, która bardzo skrupulatnie i dokładnie stara się opisać fenomen lubelskiego zespołu, z dużą dozą wyczucia i budowania napięcia, a także odpowiednim tonem w każdej z partii i dostosowanym do wypowiedzi muzyków, dziennikarzy i innych twórców cytowanych w książce. Nie mam też wątpliwości, że dla fanów Budki Suflera niezależnie od wieku i stopnia wtajemniczenia jest to pozycja obowiązkowa. Świetnie będzie się ją czytało także tym, którzy mają do zespołu sentyment, ale już dawno nie mogą się nazywać miłośnikami, jak również tym, którzy z Budką nigdy nie mieli nic wspólnego, a chcieliby zgłębić historię jednej z najważniejszych polskich grup o bardzo szerokim spektrum stylistycznym, zbudowanym wokół silnych osobowości, które przez niemal cztery dekady tworzyły grupę. Wreszcie, to książka, do której podobnie jak do biografii Riverside autorstwa Nowakowskiego, warto wracać po wielokroć i zgłębiać jej fragmenty wraz z muzyką, warstwa po warstwie.

Książkę przeczytałem dzięki uprzejmości wydawnictwa Prószyński i S-ka w ramach współpracy z Laboratorium Muzycznych Fuzji. Tekst pierwotnie ukazał się w całości na łamach LMF.

Monophona - Girls On Bikes Boys Who Sing (2017)

Dziewczyny jeżdżą na rowerach, chłopcy śpiewają, a kiedy się zmęczą wspólnie grają w Jengę*...

środa, 20 grudnia 2017

Podsumowanie roku według naczelnego


Kolejny rok nieuchronnie zbliża się do końca i znów nadszedł czas podsumowań. Do niektórych płyt z mijającego roku jeszcze z całą pewnością wrócimy, bo kilka z nich wciąż czeka w swojej kolejce na recenzję, a pośród nich są i takie do których będę wracał jeszcze nie raz, odkrywając w nich coraz to nowe rozwiązania i dźwięki. Rok 2017 miał u nas tradycyjnie jak co roku swoją nazwę, ale tym razem się nie sprawdziła, więc następny nowy rok 2018 swojej nazwy mieć nie będzie. Nie chodzi tu bynajmniej o ilość płyt, ich jakość czy liczne znakomite koncerty, których nie brakowało, a o wydarzenia poza blogowe, które również miały swój wpływ na to, jak patrzę na mijający rok. Dla mnie nie był łaskawy, ani dobry, a już na pewno nie do końca szczęśliwy. Jak co roku umarło też wielu znanych twórców, niektórzy zdecydowanie za wcześnie, a na domiar złego blog Dark Factory, któremu poniekąd LupusUnleashed zawdzięcza powstanie i nieraz (przyznajemy się bez bicia!) czerpał z niego inspirację zakończył działalność. Skupmy się jednak na muzyce, na albumach i wspomnieniach z koncertów, spotkań z muzykami.

Poniżej znajdziecie obszerną listę moim zdaniem najlepszych i zaskakujących, najbardziej rozczarowujących albumów mijającego roku (nie tylko tych opisanych) i wydarzeń w których mogłem uczestniczyć, a także kilka marzeń, również już potwierdzonych, odnośnie nadchodzącego roku, których się już nie mogę doczekać. Kolejność i ilość, jak co roku, w moim przypadku nie ma znaczenia.

niedziela, 17 grudnia 2017

The Spacelords - Water Planet (2017)


Czas na kolejną w tym roku podróż w kosmos, którą tym razem oferuje niemiecka formacja The Spacelords. Jak wskazuje tytuł będziemy mieć ponownie do czynienia z planetą zdominowaną przez ocean wody, jednak nie mam pewności czy będzie to znów Lemowski Solaris. Ta planeta na pewno będzie dużo przyjaźniejsza, także pod względem muzycznym, bo panowie proponują zanurzony w Hawkwindowych brzmieniach space rock, ale ze sporą domieszką kraut i stoner rocka...

piątek, 15 grudnia 2017

Wintersun - The Forest Seasons (2017)



Napisał: Jarek Kosznik

21 lipca mijającego już roku miała miejsce premiera trzeciej pełnowymiarowej płyty mocarzy melodyjno-progresywnego death metalu, fińskiej grupy Wintersun pod tytułem „The Forest Seasons”. Zdumiewający jest fakt, że  to zaledwie trzecia wydana płyta w ciągu 13 lat istnienia zespołu! Twórcą niemalże całego materiału jest tradycyjnie lider i założyciel Wintersun, Jari Maenpaa, który napisał wszystkie partie gitarowe i wokalne, bogate aranżacje orkiestrowo- syntezatorowe, a nawet zajął się masteringiem płyty. Niektórzy złośliwi fani czy recenzenci, pół żartem pół serio twierdzą że zespół nie powinien się nazywać Wintersun tylko Jari Maenpaa, ponieważ napisał on dotychczas niemalże 100% materiału w historii grupy. Jego wielki zmysł muzyczny, połączony z wirtuozerskimi umiejętnościami gry na gitarze, stawia go bardzo wysoko w rankingu największych współczesnych twórców muzyki metalowej.  Czy płyta pobiła swoich poprzedników? Czy dzieło jest spójne? Jak wypadły riffy i solówki Jari’ego? 

środa, 13 grudnia 2017

Cavalera Conspiracy - Psychosis (2017)


Są takie płyty, które z natury po prostu muszą być złe. Do takich z całą pewnością należy czwarty album studyjny Cavalera Conspiracy, w którym bracia Max i Igor udowadniają, że są całkowicie wyprani z pomysłów i jedynie co im zostało to rzucanie zapewnień o "najlepszym albumie od lat", o "powrocie do korzeni Sepultury" i o tym, że "tylko Sepultura z nimi była Sepulturą". Nic z tych rzeczy, bo "Psychosis" ma niewiele do zaoferowania i jest znacznie mniej zapamiętywalna niż to, co w tym roku wydała Sepultura na początku tego roku...

poniedziałek, 11 grudnia 2017

Derby Derby - Love Dance (2017)


Lubicie mecze piłki nożnej albo ręcznej? Jeśli tak to muszę zmartwić, że nie będę pisał o sporcie. Jeśli nie, to składa się doskonale, bo będzie o muzyce, tym razem z Francji. Instrumentalne trio kryjące się pod nazwą kojarzącą się ze sportowymi emocjami powstało w 2016 roku zadając sobie pytania o przestrzeń i czas. Z tych poszukiwań i konsultacji Alaina Regardina, Fabrice'a L'Houltiera i Sylvaina Didou narodził się debiutancki album grupy...

sobota, 9 grudnia 2017

Greta Van Fleet - From The Fires EP (2017)


Koniec roku to nie jest dobry moment na odkrywanie takich perełek, ale zdarza się że jak się takową dorwie to nie ma sposobu i po prostu trzeba o niej napisać. Młodziutcy panowie, którzy grają w grupie Greta Van Fleet pochodzącej ze Stanów Zjednoczonych najwyraźniej mają własny wehikuł czasu, bo przenieśli się do nas z lat 70, prosto z koncertu Led Zeppelin w ich najlepszej, złotej erze...

czwartek, 7 grudnia 2017

Intervals - The Way Forward (2017)




Napisał: Jarek Kosznik

Dopiero co, bo 1 grudnia bieżącego roku miała miejsce premiera najnowszego, trwającego prawie trzydzieści osiem minut albumu  kanadyjskiego projektu muzycznego Intervals pod tytułem „The Way Forward”. Jest to drugi z kolei, właściwie solowy projekt Aarona Marshalla, po odejściu pozostałych członków zespołu. Ten 28-letni kanadyjski gitarzysta przebojem wdarł się do ścisłej czołówki nowoczesnej sceny progresywnego metalu/rocka. Jego znakiem rozpoznawczym jest krystaliczny czysty, wręcz lewitujący styl frazowania na gitarze, zamiłowanie do tworzenia utworów w stylu „śpiewającej” gitary, przekładania wartości melodii nad popisy techniczne, chociaż  w historii zespołu nigdy nie brakowało wstawek technicznych. Czy „The Way Forward” jest kontynuacją lżejszej strony  Intervals rodem z „The Shape of Colour” czy jednak powrotem do djentowych korzeni?  Jak wypada względem poprzedników? W jakim kierunku zmierza zespół?

środa, 6 grudnia 2017

Patronat medialny: Dice - Nowy Świt (2018)


W tym roku Święty Mikołaj przyszedł do naszej redakcji wcześniej i to od razu z prezentem na przyszły rok. Samej płyty jeszcze nie mamy, ale możemy z nieukrywaną przyjemnością ogłosić, że objęliśmy patronatem medialnym nadchodzącą trzecią płytę studyjną grupy Dice ze Stargardu Szczecińskiego, który na naszych łamach gościł już kilkukrotnie, także w ramach patronackiej trasy koncertowej promującej poprzedni album "Paradice" z 2015 roku. Najnowsza płyta ukaże się 23 lutego 2018 roku i będzie nosiła tytuł "Nowy Świt". Poniżej, w rozwinięciu zaś możecie zapoznać się z pełną notką prasową przygotowaną przez zespół:

poniedziałek, 4 grudnia 2017

Muzyczna Biblioteka: Magda Patryas - T. Love: Potrzebuję Wczoraj Oficjalna Biografia 1982 - 2017 (2017)


Jest taka scena w filmie "Wszystko, co kocham" Jacka Borcucha w której Janek grany przez Mateusza Kościukiewicza cieszy się, że pojedzie ze swoim zespołem na Ogólnopolski Przegląd Nowej Fali odbywający się w Kołobrzegu. Mniej więcej w tym samym czasie zaczyna się historia innego, prawdziwego zespołu pochodzącego nie z Hela, a z Częstochowy, później zaś oczywiście z Warszawy.
 

niedziela, 3 grudnia 2017

LUminiscencje: Dream Theater - Awake (1994)














Trzeci album Dream Theater całkiem niedawno skończył dokładnie dwadzieścia trzy lata i nie ulega wątpliwości, że wciąż pozostaje jednym z najlepszych albumów nie tylko w dyskografii zespołu, ale także dla gatunku. Był to drugi album z Jamesem LaBriem przy mikrofonie i ostatni na którym można było usłyszeć klawisze Kevina Moore'a. W tych LUminiscencjach spróbuję odpowiedzieć na pytanie co sprawia, że wciąż jest to krążek absolutnie fenomenalny i będący jednym z najważniejszych w moim życiu...

piątek, 1 grudnia 2017

R18/160: Made In Poland (30.11.2017, SPATiF, Sopot)


Jednym z najważniejszych zimno falowych zespołów lat 80 w Polsce była grupa Made In Poland, która jakiś czas temu reaktywowała się na jeden koncert w ramach katowickiego Off Festivalu, po czym zdecydowała się na serię koncertów które odbędą się w grudniu i w styczniu w całej Polsce. Pierwszy z nich odbył się w sopockim SPATiFie. Jak brzmi Made In Poland w niemal trzydzieści pięć lat po debiucie w Jarocinie?