Tydzień 20 - 28.02.2023/Tydzień 1 - 5.03.2023: Wilk Kulturalny, Host, Mowgli, PoiL Ueda, Fotorelacja

Ostatni tydzień lutego, dłuższy o dwa dni, bo głupio rozbijać dwa ostatnie dni miesiąca jako osobne, a tym bardziej łączyć z marcem, nawet jeśli wypadają w tym samym tygodniu. Podobnie też jak ostatnim razem tygodniowa wrzutka jednak jest  podwójna, bo z pierwszym marcowym - krótszym, bo znów nie było dużej ilości tekstów. Co działo się na końcówce lutego? Co działo się na początku marca? 

Muzyczna Biblioteka: David E. Gehlke - Bez celebracji: Oficjalna historia Paradise Lost

 

Największe smutasy Wielkiej Brytanii, jak zwykło się mówić o Paradise Lost, doczekali się własnej biografii, która bardzo szybko została wydana w Polsce przez niestrudzone wydawnictwo In Rock. Skromnie zatytułowana "Bez celebracji" pozostawia jednak wiele miejsca na coś zupełnie odwrotnego - celebrację właśnie. Dlaczego tak uważam?

Paradise Lost - Obsidian (2020)

Dobra passa Paradise Lost trwa. Po dwóch bardzo udanych stricte death/doom metalowych wydawnictwach brytyjska grupa wraca z kolejnym albumem, tym razem sięgając jeszcze głębiej w swoje korzenie. Gotyckie elementy, które dominują na najnowszym "Obsidian" to jednak nie tylko intrygująca kontynuacja dwóch poprzednich albumów, ale także współczesne przypomnienie o okresie gotyckim, w tym także kontrowersyjnych eksperymentach grupy w ramach tak zwanej trylogii. Co tym razem proponuje Nick Holmes wraz ze swoją macierzystą formacją?

Medebor - Dark Eternal (2017)

Gdański Medebor w tym roku świętuje dwudziestolecie istnienia i choć trudno w to uwierzyć to najnowszy album studyjny jest ich zaledwie trzecim pełnometrażowym materiałem. Poza dwiema demówkami i składanką wydali epkę i oczywiście dwa albumy studyjne z czego debiutancki miał swoją premierę czternaście lat temu, a poprzedzający najnowszy pojawił się równo pięć lat temu. Nie rozpieszczający swoich wielbicieli doom metalowcy z Trójmiasta kiedy już zdecydują się wydać płytę to zrobią to w ciężkiej, mrocznej stylistyce z licznymi ukłonami do klasyki gatunku, z przewagą brzmienia Paradise Lost i Tiamat. Jak wyszedł Gdańszczanom "Dark Eternal"?

Paradise Lost - Medusa (2017)

Po znakomicie przyjętym "The Plague Within" sprzed dwóch lat, panowie z Paradise Lost nie kazali swoim wielbicielom czekać zbyt długo na kolejną płytę, która podobnie jak poprzedniczka osadzona została stylistycznie i brzmieniowo w klasycznym death metalu z elementami doom i gotyku, cofając słuchaczy gdzieś w lata 90 i najlepszy okres dla tego gatunku...

R21/120: Paradise Lost, Lucifer (22.10.2015, B90, Gdańsk)

Jesień według redaktora Wójcika zaczęła się alternatywnym graniem w gdyńskiej Desdemonie, a moja zaczęła się dopiero w czwartek - wystrzałem z działa na którego boku wygrawerowano dwa słowa: Paradise Lost. Legenda death i gothic metalu zagrała w B90 jeden z dwóch koncertów w naszym kraju w ramach trasy promującej bardzo dobry krążek "The Plague Within"...

Paradise Lost - The Plague Within (2015)

Długą drogę przeszedł Paradise Lost. Poszukiwania stylistyczne były długie i dla wielu nie zawsze łatwe, ale zawsze przyjść musi moment kiedy sentymentalnie patrzy się na pierwsze dokonania. I to nie tylko dlatego, że chcą tego najwytrwalsi fani zespołu. Najnowszy album tej grupy to nie tylko retro, doom czy death w najlepszej formie, ale także materiał bardzo nowoczesny, świeży i czerpiący ze wszystkich zmian jakie zachodziły przez lata istnienia tej formacji...

Bloodbath - Grand Morbid Funeral (2014)

Czwarty album studyjny Szwedów z Bloodbath pojawia się po sześciu latach od poprzednika. W dodatku z nowym człowiekiem za mikrofonem, nowym w tym zespole, bo przecież doskonale znanym z Paradise Lost. Mikaela Åkerfeldta (dzierżącego funkcję wokalisty na dwóch płytach studyjnych i dwóch epkach) oraz Petera Tägtgrena (śpiewającego na jednym albumie, znanego z Hypocrisy i Pain) zastąpił bowiem Nick Holmes. Czy nowy Bloodbath dorównuje poprzednim? Sprawdźmy...