"The Force Unleashed", podobnie jak opisane już jakiś czas temu w "Wydziale Filmowym" "Cienie Imperium" był projektem multimedialnym osadzonym w uniwersum "Gwiezdnych Wojen". Podobnie też, dziś obie odsłony tego projektu są tylko częścią "Legend". Wielu fanów uważa, że był to jeden z najmniej udanych fragmentów sagi i nie sposób się z tym nie zgodzić. Postanowiłem jednak wybrać się w jeszcze jedną sentymentalną podróż do galaktyki, którą znaliśmy. W dwudziestym szóstym "Wydziale" przyjrzymy się obu częścią niesławnej gry komputerowej, a przede wszystkim napisanej na jej potrzeby muzyce. Tradycyjnie ostrzegam przed spoilerami dotyczącymi fabuły, rozgrywki oraz "Przebudzenia Mocy", o którym tutaj wspominam...
Początki Rebelii w nowym kanonie zostają nam opowiadane w animowanym, na pierwszy rzut oka infantylnym, serialu spod ręki kapelusznika Filoniego, zatytułowanym "Rebelianci", którego nie oglądam i nie zamierzam. Zaledwie kilka lat wcześniej, kiedy "Legendy" były kanonem, ten wątek próbowano opowiedzieć w dwóch grach komputerowych, dziejących się krótko po wydarzeniach z filmowej części trzeciej zatytułowanej "Zemsta Sithów", a na kilka lat przed częścią czwartą, znaną jako "Nowa Nadzieja". Część historii, która została zawarta w obu odsłonach gry opowie też pierwszy z aktorskich kinowych spin-offów "Rogue One", bowiem wykradzenie planów Gwiazdy Śmierci zostaną nam przedstawione właśnie tam, a przypomnijmy, że w The Force Unleashed" swój wkład w ten wyczyn miał tutaj uczeń samego Mrocznego Lorda Sithów Dartha Vadera, Starkiller, znany także jako Galen Marek. Jak wiemy Starkiller miało być pierwotnym nazwiskiem Skywalkera, a ostatecznie już w nowym kanonie wykorzystano to słowo jako nazwę superbroni Nowego Porządku, który poznaliśmy w "Przebudzeniu Mocy", długo wyczekiwanym siódmym epizodzie sagi.
The Force Unleashed (2008)
Płyty nie otwiera słynna fanfara Williamsa, a nowy motyw napisany specjalnie na potrzeby gry przez Harlina. Nowa fanfara, zatytułowana tak jak gra jest utrzymana w mrocznych tonach i choć krótka doskonale wprowadza w opowieść. Druga kompozycja napisana już przez Griskeya to "General Kota and the Control Room Duel" - rozwijająca się powoli, ale utrzymana w marszowych tempach i zupełnie inaczej pomyślana niż zrobiłby to Williams i choć nawiązuje się do niego przywołując motyw Rebelii i rodziny Skywalkerów, to służy on jedynie za dodatek, bo reszta zyskała nową jakość. Świetny jest klimatyczny "Infiltrating the Junk Temple" czyli świątynie Jedi na Raxus Prime. Nie brakuje w nim szybkich rozwinięć z bogatymi perkusjonaliami przywołującymi te znane z pościgu na Coruscant w drugim epizodzie. Kolejny "Drexls Raiders" to mroczny motyw rodiańskiego rzezimieszka i złomiarza z którym walczy Galen i Vader. Zgrabnie został tutaj też wpleciony "Marsz Imperialny". Świetny jest utwór "Approaching Felucia", którą na pewno kojarzycie z trzeciego epizodu. Lekki, ale niepokojący - idealnie opisujący ten piękny, kolorowy, ale i niebezpieczny świat.
Po nim pojawia się "The Saarlac Unleashed" w którym przywołuje się motyw przewodni gry i rozbudowuje go, a nawet nawiązuje do "Duel of the Fates" z pierwszego epizodu. To bardzo dobry, mroczny i efektowny utwór również nie stroniący od delikatnych nawiązań do Mistrza Williamsa i świetnego niepokojącego finału. Znakomicie wypada "Maris and the Bull Rancor", który robi wrażenie zarówno w grze, jak i poza nią. Lżejszy, ale nadal mroczny utwór ósmy nosi tytuł "PROXY and the Skyhook". Spotkanie holodroida z okrętem Skyhook na finał rozwija się do szybszych fragmentów i ponownie Griskey sięgnął po jeden z motywów znanych z oryginalnej trylogii, ale nie ma mowy o nachalnym wstawianiu, a jedynie o lekkim nawiązaniu. Bardzo dobre wrażenie robi "Redemption" w którym marszowe tempo zostaje zwieńczone "Marszem Imperialnym". Motyw przewodni dostała także kapitan imperialnej floty Juno Eclipse, w którym cudownie parafrazuje się romantyczny motyw Hana i Lei. Nie jest to przypadkowe, bo Galen Marek i Juno Eclipse się w sobie zakochuje. Finał jest jedynie delikatnie zaznaczony i sugeruje, że dalej może pojawić się dowolny motyw Williamsa kończący któryś z filmów. Dodatkowo znalazł się na płycie utwór Harlina "Ton'yy Rho's Uglehop" w którym dominują perkusjonalia i etniczne dźwięki, które później Harlin rozwinie przy muzyce do "Republic Commando".
Soundtrack do pierwszej odsłony gry, choć krótki jest naprawdę dobrze zrealizowany, nadal świeży i żywy. Orkiestracje są bogate, zwłaszcza we fragmentach bitewnych, a tych w tej grze nie brakuje. Sprawnie zostały tutaj rozłożone akcenty związane z motywami napisanymi przez Williamsa, bo ich przywołanie ma bardziej na celu sugestię, że mamy do czynienia z "Gwiezdnymi Wojnami" i podkreślenie linearności historii, która ma miejsce między trzecim i czwartym epizodem. Nie zrobiono tego jednak tak nachalnie jak Williams uczynił to w przypadku części siódmej. Szkoda tylko, że materiał jest taki krótki, bo kiedy mija ma się uczucie niedosytu. Trudno się dziwić, utwory są tutaj bardzo krótkie - ich średni czas to dwie/trzy minuty, nie należy się więc spodziewać rozbudowanych kompozycji, a jedynie coś w rodzaju szkiców i budowania nastroju, ale nie mam wątpliwości, że warto posłuchać go również poza grą, na przykład przy lekturze książki (pierwszy tom wyszedł swego czasu nakładem wydawnictwa Amber).
The Force Unleashed II (2010)
Już po ucieczce z areny razem z Kotą udajemy się na Dagobah gdzie Marek spotka Yodę. "Discovering Dagobah and the Cave" z początku jest spokojny, ale utrzymany w niepokojącym tonie przywołując motyw przewodni gry, który świetnie łączy się z aurą tajemniczości zarówno wokół starego Mistrza jedi jak i jaskini, którą w kilka lat później pozna także Luke Skywalker. Znakomicie wypada też utwór "Aboard the Salvation" w którym następuje konfrontacja z pająko-podobnymi robotami, i szturmowcami oraz najsłynniejszym łowcą nagród galaktyki Bobą Fett, który miał znaleźć na życzenia Vadera Galena i Juno Eclipse (ostatecznie Fett porywa Juno i ucieka na "Niewolniku I". Tu także nie brakuje epickiego klimatu i dramatycznej atmosfery. Przedostatnim i wcale nie zwalniającym, choć posiadający wolniejszy i bardziej mroczny wstęp jest "Assault on Kamino", gdzie ponownie zostaje przywołany "Marsz Imperialny". To, co zostało dopisane i przebudowane przez Griskeya znakomicie zaś rozwinęło słynny motyw i nadało mu nową jakość. Wprawne ucho wyłapie nawet przeróbki mogące skojarzyć się z Wagnerem i jego "Marszem Walkyrii". Dramatyczna konfrontacja Galena z Vaderem wywołuje piorunujący efekt nie tylko podczas rozgrywki, ale także przy samym słuchaniu muzyki. Ostatni numer (oczywiście po jasnej stronie Mocy) to przepiękne przywołanie zmodyfikowanego motywu miłosnego Hana i Lei z piątego epizodu z tym znanym z epizodu drugiego. "The Reunion of Juno And Starkiller" wycisza i kończy historię Galena, choć jak wiedzą Ci, którzy grali w grę - rozgrywka drugiej odsłony kończy skok statku "Rogue Shadow" w nadprzestrzeń, za którym od razu skacze "Niewolnik I" Fetta. Tu także zwieńczenie kończy się tak, by po chwili mogło zabrzmieć finalne fanfary Williamsa, jednakże samo uderzenie również znakomicie kończy płytę.
Druga część, choć mniej udana od pierwszej, miała równie udany soundtrack co "The Force Unleashed". Griskeyowi udało się nie tylko oddać styl Williamsa (nie tylko przez korzystanie z jego muzyki i jej zgrabne przetwarzanie), ale także nadać muzyce z "Gwiezdnych Wojen" nowego wymiaru. Potężna dawka bitewnych, epickich fragmentów, których doskonale słucha się zarówno z grą jak i poza nią, ze szczególną przewagą tej drugiej opcji. Bogata orkiestracja i wprawne łączenie klasycznego podejścia Williamsa z nowym, świeżym spojrzeniem doskonale uzupełnia nie tylko sagę, którą kochamy, ale także potencjalną lekturę powieści napisanej na podstawie gry (druga odsłona nie została wydana w naszym kraju).
Podsumowanie:
"The Force Unleashed" oprócz gry komputerowej i adaptacji książkowych, doczekała się także wersji komiksowej oraz własnych figurek w ramach serii "The Black Series" zawierających limitowane modele postaci z gier czy książek czy w ramach "Expanded Universe" od Kennera, a nawet swojej minifigurki od Lego. Fani Star Wars raczej nie mają dobrego zdania o tej zaledwie dwuczęściowej serii gier, chwaląc efektowne rozgrywki i historię, często poddawali w wątpliwość logikę, hipertroficzne możliwości Galena Marka (ściąganie na powierzchnię planety całego gwiezdnego niszczyciela za pomocą Mocy) czy rozprawiając o chaotycznych początkach Rebelii. Dziś niekanoniczna gra może stanowić ciekawą rozgrywkę w świecie, który kochamy, ale w chwili premiery mówiono, że lepiej jeszcze raz sięgnąć po oba "Kotory" czy którąś z gier z serii "Jedi Academy", nie da się jednak ukryć, że Griskey i Harlin wykonali kawał znakomitej roboty jeśli chodzi o muzykę, która po latach dalej robi doskonałe wrażenie, brzmi porywająco i świeżo, a nawet... bije na głowę to, co zrobił Williams w przypadku siódmego epizodu.
Ocena muzyki do części I: 4/5
Ocena muzyki do części II: 8/10
Ocena muzyki całościowa: 7/10
Ocena w odniesieniu do franczyzy: 7,5/10
Oba soundtracki są w całości dostępne na stronie tracksounds.com (część I/część II)
Dodatek od MaKaBa:
"Star Wars: The Force Unleashed"
z pewnością nie należy do najlepszych gier komputerowych dziejących się
w tym uniwersum. Fabuła jest tylko przyzwoita, ma swoje lepsze momenty,
ale również te kuriozalne pokroju ściągania imperialnego niszczyciela
samą mocą... (kiedy Yoda musiał się natrudzić z X-wingiem). Gra co
prawda dodaje tła do pewnych wydarzeń pomiędzy trzecim a czwartym
epizodem, ale na dobrą sprawę świat "Gwiezdnych Wojen" mógłby
obyć się bez losów Starkillera. TFU zawiera również przeciętny system
walki, który nie umywa się np. do tego z "Jedi Academy". Może dostarczyć
frajdy zwłaszcza na początku gry, ale nie oszałamia rozbudowaniem i z
czasem zaczyna nudzić. Grafika nieco się zestarzała, ale ścieżka
dźwiękowa wciąż dobrze oddaje klimat odległej galaktyki. Można przejść,
gra głównie dla fanów SW. Ocena: 6,5/10
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz