Rush - Clockowork Angels (2012)

Tegoroczne, słabe wydawnictwo UFO „Seven Deadly” nie zachwyca kompletnie i spokojnie można je przemliczeć, najnowszy album Rush jest jednak zupełnie inny. Udowadnia, że Rush to zespół genialny i swobodnie mogący konkurować z większością współczesnych grup, zespół po którym nie widać, ani nie słychać absolutnie żadnego upływu czasu. Wstyd nie znać tej grupy i wstyd nie posłuchać jej najnowszego dzieła. I to dosłownie – dzieła…

Rush na swój dziewiętnasty (!) album* kazał czekać dokładnie pięć lat, tyle bowiem czasu minęło od albumu „Snakes & Arrows” z 2007 roku. Dwa utwory („Caravan” i „BU2B”) były już gotowe i wypuszczone w 2010 roku, jednak pełny album nie był wówczas planowany, a gdy został potwierdzony status jego realizacji, premierę zaczęto przesuwać. 20 grudnia 2011 roku oficjalnie ogłoszono zakończenie prac nad nową płytą. Nie boję się stwierdzić, że od czasu „Moving Pictures” z 1981 roku i interesujących, ale chyba niedocenionych dwóch kolejnych „Signals” z 1982 i „Grace Under Pressure” z 1984, Rush nie udało się nagrać dobrego, zapadającego w pamięć materiału. Każda kolejna płyta była coraz słabsza, a Rush zaczął uciekać od macierzystego rocka progresywnego w niemrawy hard rock i udawany heavy metal. Jedynym wyjątkiem był ciekawy „Counterparts” z 1993, który był próbą zdefiniowania i odnalezienia stylu Rush w czasach gdy szturmem na scenę progresywną wbijał się Dream Theater, który podobnie jak Rush dał podwaliny pod nowy gatunek oraz tak jak kiedyś Rush miał się stać najbardziej rozpoznawalnym zespołem w swoim gatunku i nie bojącym się otwarcie powiedzieć, że inspirował ich właśnie Rush. Niestety kolejne płyty były jeszcze słabsze, potem na kilka lat przestali istnieć, a kiedy zdecydowali się wrócić też nie było najlepiej. Niewiele zespołów po niepowodzeniach potrafi też się otrząsnąć i stworzyć płytę, która nie tylko dorówna najlepszym dokonaniom danej grupy, ale także pokaże młodym, nieopierzonym muzykom jak powinno się grać, jak również doświadczonym już grupom w rodzaju Dream Theater, że oni też nie powiedzieli jeszcze wszystkiego co mieli do powiedzenia. I naturalnie nie odkrywają niczego nowego, grają kartami, które znamy, ale robią to w sposób tak niesamowity, bezkompromisowy i świeży, jak wiele zespołów może tylko pomarzyć.

Najnowszy krążek Rush otwiera dwuletni już „Caravan”. Wietrzny wstęp i po chwili uderza świetny riff prowadzący, wibrujący idealnie skalibrowany na wierzch bas i mocna perkusja. Utwór nie jest jednak szybki, utrzymany w średnim, ale pędzącym do przodu tempem od razu kojarzy się z najlepszym okresem zespołu w latach 70 i początku lat 80. Zresztą wokalista, niezastąpiony Geddy Lee, grający też na basie, jest w znakomitej formie, co słychać już w tym kawałku, zresztą bardzo dobrym. Po nim następuje „BU2B” brzmiący jakby był wyjęty z przestrzennych space rockowych eksperymentów Rush z lat 70 albo takiego Hawkwind w latach świetności. Znów wybuch świetnego riffu prowadzącego i kapitalnego basu. A do tego jeszcze numer po prostu wpada w ucho, i brzmi nowocześnie i bardzo alternatywnie, może nawet budzić skojarzenia z Muse, ale to niemal graniczy z obrazą kanadyjskich wyjadaczy. Utwór tytułowy trafił na pozycję trzecią. Rozwija się powoli i jest utworem dużo spokojniejszym od poprzednich. Fantastycznie unosi się w przestrzeni i znów w uszach najmocniej wibruje niesamowicie nagrany bas.

Numer czwarty to „The Anarchist”. Wejście perkusji, gitarowego riffu a następnie kolejnej dawki basu zwala z nóg. Iron Maiden przyznaje, że Rush miało wpływ na ich muzykę, w tym kawałku to słychać, bo Ironi nie powstydziliby się takiego numeru, w każdym razie linia basu skojarzenia z Ironami wywołać może. Do ich ostatniej płyty pasowałby idealnie. Jest majstersztykiem jakich od Rush dawno brakowało. Piątka to „Carnies” – kawałek wolniejszy, choć również nie pozbawiony wpadającego w ucho melodyjnego riffu i świetnego basu, i będę to chyba do znudzenia powtarzał, takiego basu to ja długo już nie słyszałem. Krótki, balladowy „Halo Effect” może znów wywołać skojarzenia z Muse, a nawet z U2. I to nie jest wcale żadna wrzuta – on brzmi tak jakby był wyjęty z ich twórczości o to dosłownie. Kolejne świetne wejście z basem, który wżera się w mózg otrzymujemy w „Seven Cities Of Gold”, który zaraz rozwija się w dość szybki hard rockowy numer w najlepszym wydaniu. Tu nie ma miejsca na sztampę i nudę, Rushowe trio jest w naprawdę znakomitej formie!

Następnie znakomity „The Wreckers” który znów może wywołać skojarzenia z współczesnym, nowoczesnym graniem znanym z twórczości Muse, Coldplay czy ostatnich dokonań U2. I to nie powtórka z tych zespołów, a po prostu Rush w formie sprzed lat. Niesamowity utwór, po którym następuje wybrany na drugi singiel (pierwszym był „Caravan”) świetny „Headlong Flight”. Klimat, pędzący riff i przede wszystkim bas, który kradnie całą uwagę.  Dziesiąty kawałek to zaledwie półtoraminutowa akustyczno-symfoniczna miniaturka „BU2B2”. Jedenasty, przedostatni, nosi tytuł „Wish Them Well” i podobnie jak pozostałe utwory brzmią jak wyjęte z ich najlepszych płyt. Cudowności nie dosyć, bo finałowy „The Garden” jest spokojny, powolny, wietrzny i liryczny, z dodatkiem orkiestracji i dopiero na końcówkę epicko eksploduje. 

Podchodziłem do przesłuchania tej płyty z chłodnym nastawieniem, raczej nastawieniem „się przesłucha” aniżeli „to będzie dobra płyta”, takich nadziei nie wiązałem w żadnym wypadku. Kiedy puściłem ją wsiąkłem, zostałem wbity w fotel niesamowitą świeżością, formą i brzmieniem. Na tej płycie nie ma wypełniaczy czy złych utworów-potworków, to ponad godzina muzyki na najwyższym poziomie. Najdrobniejszy element, muzyczny szczegół zawarty na „Clockwork Angels” został zrealizowany precyzyjnie i niezwykle dokładnie. Czas jaki przyszło czekać na ten album zostaje w ciągu dosłownie kilka minut zrekompensowany, a potem już jest kosmos. Rush wróciło w znakomitej formie i ze znakomitą, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, płytą, której chce się słuchać od nowa gdy tylko przejedzie calutka do końca. Zegarmistrzowska robota, której ucinam za okładkę, która świetnie pasuje do płyty, ale wydaje mi się trochę nijaka.

Ocena: 9/10 

* Razem z coverową epką "Feedback" z 2004 roku "Clockwork Angels" to 20 (!) album studyjny w historii tej grupy.